Zaterdag 10 december - Als ik wakker word heb ik eindelijk de kans om te zien waar ik nou eigenlijk ben beland. Mijn hotel staat aan wat hier 'het Amerikaanse kruispunt' wordt genoemd. Naast mij is een McDonalds, aan de overkant een Burger King, en iets verderop is ook een Subway te vinden. Ik eet op het terras een typisch ontbijt: rijst met zwarte bonen en geroerd ei met slappe koffie en vers geperst sinaasappelsap. Er staan veel lege tafels, iets verderop zitten drie Amerikanen koffie te drinken. Als ik ben uitgegeten wordt ik aangesproken door een meneer van het autoverhuurbedrijf die aan mijn tafeltje komt zitten om de papieren van mijn gehuurde fourwheel drive door te nemen. Ik krijg een kleine maar nog bijna splinternieuwe groene auto met 1200 kilometer op de teller. Als alles bekeken en getekend is steek ik het kruispunt over om voor vertrek wat inkopen te doen. In de lokale Jumbo haal ik water, fruit, een mesje om fruit te schillen (ben mijn eigen zakmes vergeten mee te nemen) en wat snacks. Bij de pinautomaat haal ik 150.000 Colones (iets meer dan 220 euro). Dat lukt pas bij de derde poging. Als verwend modern mens erger ik mij even aan het feit dat het blijkbaar nog best lastig is om binnen enkele seconden een computerverbinding te maken tussen twee computers op verschillende kanten van de aarde.
Eenmaal voorzien pak ik de routebeschrijving van het reisbureau erbij, stap ik in de auto en draai ik naar rechts de Pan American Highway op. Ik bedenk me dat ik in 2000 met Milos ook op deze weg heb gereden, maar dan het deel van deze route wat van Seattle naar San Diego loopt. Als je het echt wilt kan je theoretisch zonder één keer je richtingaanwijzer te gebruiken non-stop van Alaska naar Zuid Amerika rijden. Dat doen we misschien een andere keer, vandaag. ga ik na ongeveer vijf kilometer rechtsaf richting het dorpje Curubande en het natuurpark Rincon de la Vieja. Nog een aantal kilometers verder over een onverharde weg kom ik bij Casa Aroma di Campo, een klein en ongekend idyllisch Bed&Breakfast bovenaan een steile weg met losliggende scherpe stenen.
De auto doet goed zijn werk en ik scheur, schud en schommel naar boven. Ook hier wordt mijn voucher probleemloos aangenomen. Ik wordt gewezen naar mijn zeer comfortabele kamer waar ik eigenlijk meteen op bed ga liggen. Ik ben nog steeds erg moe en het is bloedheet, dus een goed excuus voor een korte siesta. Ik breng een uur of twee door in een ondiepe half-slaap toestand, met openstaande deuren en ramen. Het is nog te heet voor insecten. Als ik wakker wordt ga ik een beetje op onderzoek uit.
Voor mijn kamer hangt een grote vogelkooi waarin een felgroene papegaai huist. Ik moet lachen als het beest mij met 'goeiemorgen' aanspreekt. De vogel is lekker zelfstandig en zit niet in, maar op zijn kooi. Af en toe klauwt hij langs de zijkant van de kooi naar beneden, doet zelf het deurtje open en kruipt naar binnen om wat zaden uit zijn etensbakje te pikken. Hierna klautert hij weer naar boven, maar doet wel eerst netjes het deurtje achter zich dicht. Ik wandel een beetje over het terrein, er lopen paarden en voor mijn voeten vliegt een groepje kleine vogels met mooie witte staarten op uit het gras. Coco, de vriendelijke hond des huizes, loopt enthousiast achter mij aan en volgt mij een stukje de jungle in. Enkele meters verderop beweegt iets groot door de bosjes, ik zie niks maar Coco begint hard te blaffen. Het pad wat ik volgde loopt al snel dood en dus wandel ik weer terug naar het huis. Eenmaal daar aangekomen komt er een meneer op me af die mij in onvervalst Vlaams aanspreekt. Het blijkt de uitbater van het etablissement te zijn, en nu begrijp ik waarom de papegaai naast Nederlands ook Frans spreekt. Op een simpele kaart laat hij zien waar mooie watervallen te vinden zijn en welke wandelingen ik hier kan doen. Helaas is de wandelroute naar de top van de lokale vulkaan niet toegankelijk omdat de vulkaan net iets te veel doet wat hij kan: rook en vuur uitspuwen. Als ik in de richting van de vulkaan kijk zie ik het landschap steil omhoog gaan en verdwijnen in wolken. Vanaf het noordoosten stijgt vochtige lucht op langs de vulkaan, maar eenmaal over de top vervliegen deze wolken snel en vandaar dat aan de zuidwestelijke kant waar ik zit de lucht felblauw is en de zon de temperatuur tot boven de 30 graden duwt.
Het is mogelijk om in het hotel wat eten en dus zit ik 's avonds samen met een Duits stel te genieten van broccolisoep, kip met champignon saus, diverse groentes, sla en puree. Het eten is erg lekker maar machtig, en ik krijg mijn bord niet op. Als toetje is er rijstpudding. Over het terras lopen twee padden die door de twee honden van het huis totaal genegeerd worden. Gelukkig, want de padden hebben als verdedigingsmechanisme giftige urine, iets wat ik de volgende dag krijg te zien als een Amerikaan de pad probeert op te pakken om aan zijn vriendin te laten zien. De pad pist over de voeten van het gierende Amerikaanse meisje heen. Zolang je de urine niet inslikt is er echter weinig aan de hand.
Ook hier is supersnel draadloos internet en ik kan al wat foto's op facebook zetten. 's Avonds lees ik wat en ga ik op tijd naar bed. De volgende dag wil ik niet al te laat op staan, zodat ik voor de felste hitte wat van het park kan ontdekken.
Zondag 11 december - Nog voordat mijn wekker gaat wordt ik luidruchtig gewekt door de papegaai die bij zonsopgang begint te schreeuwen, het klinkt als een krijsende puber die zwaar mishandeld wordt. Voor het ontbijt kies ik voor een 'continental breakfast' met toast, ei, fruit en koffie en stap dan in de auto. Iets verderop de onverharde weg kom ik een slagboom tegen. Hierachter rij ik het terrein op van de lokale boer die hier eigenlijk eigenaar van alles is. Voor 700 colones (~1 euro) mag ik doorrijden. Ook staat er bij iedere waterval en wandelpad een jongen die vijf dollar vraagt voor toegang tot het land. Maar ik rij eerst voorbij de Hacienda, het restaurant en de thuisbasis van 'adventure tours' en rij door naar de ingang van het echte natuurpark. In een rangerhutje betaal ik toegang tot een wandelroute van een paar kilometer door het bos en langs enkele vulkanische attracties.
Net als in Nieuw Zeeland kijk ik gefascineerd naar vijvers met kokend water, borrelende modderpoelen en donkere gaten waar naar rotte eieren ruikende stoom uitkomt. En ook hier, net als in Nieuw Zeeland, wordt de thermische energie gebruikt om stroom op te wekken. Buiten het park lopen metersdikke groene buizen door het land die stoom en warm water naar turbines verderop vervoeren.
Het schijnt dat hier ook apen rondlopen, maar het enige wat ik tegenkom is een grote groep van meer dan twintig wasbeer-achtige dieren die mij totaal negeren en voor mij langs het pad oversteken terwijl ze druk door de bladeren wroeten, op zoek naar insecten om te eten.
De wandeling duurt ongeveer twee uur en inmiddels is het weer flink warm geworden en is mijn shirt al doordrenkt van zweet. Mijn volgende bestemming is dan ook een waterval waar ik wat verfrissing kan vinden. Ik rij terug naar de 'hacienda' en parkeer mijn auto bij het restaurant. Een half uurtje lopen en ik kom bij een plek waar de Rio Blanco over een drie meter hoge waterval stroomt in een verkoelende poel. Ik zwem wat, spring van de waterval en eet een voorverpakte lunch die ik van het hotel meekreeg. Ik ben hier alleen, op de jongen van de hacienda na aan wie ik vijf dollar moet betalen voor zwemrecht. Ik krijg gelukkig wel een bonnetje, en hij maakt met mijn camera een foto van me als ik met een winterbleek lichaam nogal onelegant in het water spring.
Na een half uur komen er nog twee toeristen aan die ik aanmoedig om ook van de waterval te springen. Het water is heerlijk. Nadat ik mijn lunch op heb wandel ik terug naar de auto en rij ik terug naar Aroma di Campo. Inmiddels is het Duitse stel vertrokken en heb ik nieuw gezelschap van een Amerikaans en een Canadees stel. Vlak onder mijn kamer, een paar meter de helling af is met rotsen een klein zwembadje aangelegd wat rechtstreeks gevuld wordt door water uit de rivier. Ik neem nog een korte verfrissende duik en breng de rest van de middag door in een hangmat met een boek en een biertje.
's Avonds eten we weer een stevige maar heerlijke maaltijd. Naarmate de temperatuur daalt komen er wat meer muggen en insecten op ons af en na de maaltijd lig ik nog wat op bed onder een klamboe met foto's te spelen. Ik kijk nog een aflevering van Breaking Bad en val dan weer voldaan in slaap.
Eenmaal voorzien pak ik de routebeschrijving van het reisbureau erbij, stap ik in de auto en draai ik naar rechts de Pan American Highway op. Ik bedenk me dat ik in 2000 met Milos ook op deze weg heb gereden, maar dan het deel van deze route wat van Seattle naar San Diego loopt. Als je het echt wilt kan je theoretisch zonder één keer je richtingaanwijzer te gebruiken non-stop van Alaska naar Zuid Amerika rijden. Dat doen we misschien een andere keer, vandaag. ga ik na ongeveer vijf kilometer rechtsaf richting het dorpje Curubande en het natuurpark Rincon de la Vieja. Nog een aantal kilometers verder over een onverharde weg kom ik bij Casa Aroma di Campo, een klein en ongekend idyllisch Bed&Breakfast bovenaan een steile weg met losliggende scherpe stenen.
De auto doet goed zijn werk en ik scheur, schud en schommel naar boven. Ook hier wordt mijn voucher probleemloos aangenomen. Ik wordt gewezen naar mijn zeer comfortabele kamer waar ik eigenlijk meteen op bed ga liggen. Ik ben nog steeds erg moe en het is bloedheet, dus een goed excuus voor een korte siesta. Ik breng een uur of twee door in een ondiepe half-slaap toestand, met openstaande deuren en ramen. Het is nog te heet voor insecten. Als ik wakker wordt ga ik een beetje op onderzoek uit.
Voor mijn kamer hangt een grote vogelkooi waarin een felgroene papegaai huist. Ik moet lachen als het beest mij met 'goeiemorgen' aanspreekt. De vogel is lekker zelfstandig en zit niet in, maar op zijn kooi. Af en toe klauwt hij langs de zijkant van de kooi naar beneden, doet zelf het deurtje open en kruipt naar binnen om wat zaden uit zijn etensbakje te pikken. Hierna klautert hij weer naar boven, maar doet wel eerst netjes het deurtje achter zich dicht. Ik wandel een beetje over het terrein, er lopen paarden en voor mijn voeten vliegt een groepje kleine vogels met mooie witte staarten op uit het gras. Coco, de vriendelijke hond des huizes, loopt enthousiast achter mij aan en volgt mij een stukje de jungle in. Enkele meters verderop beweegt iets groot door de bosjes, ik zie niks maar Coco begint hard te blaffen. Het pad wat ik volgde loopt al snel dood en dus wandel ik weer terug naar het huis. Eenmaal daar aangekomen komt er een meneer op me af die mij in onvervalst Vlaams aanspreekt. Het blijkt de uitbater van het etablissement te zijn, en nu begrijp ik waarom de papegaai naast Nederlands ook Frans spreekt. Op een simpele kaart laat hij zien waar mooie watervallen te vinden zijn en welke wandelingen ik hier kan doen. Helaas is de wandelroute naar de top van de lokale vulkaan niet toegankelijk omdat de vulkaan net iets te veel doet wat hij kan: rook en vuur uitspuwen. Als ik in de richting van de vulkaan kijk zie ik het landschap steil omhoog gaan en verdwijnen in wolken. Vanaf het noordoosten stijgt vochtige lucht op langs de vulkaan, maar eenmaal over de top vervliegen deze wolken snel en vandaar dat aan de zuidwestelijke kant waar ik zit de lucht felblauw is en de zon de temperatuur tot boven de 30 graden duwt.
Het is mogelijk om in het hotel wat eten en dus zit ik 's avonds samen met een Duits stel te genieten van broccolisoep, kip met champignon saus, diverse groentes, sla en puree. Het eten is erg lekker maar machtig, en ik krijg mijn bord niet op. Als toetje is er rijstpudding. Over het terras lopen twee padden die door de twee honden van het huis totaal genegeerd worden. Gelukkig, want de padden hebben als verdedigingsmechanisme giftige urine, iets wat ik de volgende dag krijg te zien als een Amerikaan de pad probeert op te pakken om aan zijn vriendin te laten zien. De pad pist over de voeten van het gierende Amerikaanse meisje heen. Zolang je de urine niet inslikt is er echter weinig aan de hand.
Ook hier is supersnel draadloos internet en ik kan al wat foto's op facebook zetten. 's Avonds lees ik wat en ga ik op tijd naar bed. De volgende dag wil ik niet al te laat op staan, zodat ik voor de felste hitte wat van het park kan ontdekken.
Zondag 11 december - Nog voordat mijn wekker gaat wordt ik luidruchtig gewekt door de papegaai die bij zonsopgang begint te schreeuwen, het klinkt als een krijsende puber die zwaar mishandeld wordt. Voor het ontbijt kies ik voor een 'continental breakfast' met toast, ei, fruit en koffie en stap dan in de auto. Iets verderop de onverharde weg kom ik een slagboom tegen. Hierachter rij ik het terrein op van de lokale boer die hier eigenlijk eigenaar van alles is. Voor 700 colones (~1 euro) mag ik doorrijden. Ook staat er bij iedere waterval en wandelpad een jongen die vijf dollar vraagt voor toegang tot het land. Maar ik rij eerst voorbij de Hacienda, het restaurant en de thuisbasis van 'adventure tours' en rij door naar de ingang van het echte natuurpark. In een rangerhutje betaal ik toegang tot een wandelroute van een paar kilometer door het bos en langs enkele vulkanische attracties.
Net als in Nieuw Zeeland kijk ik gefascineerd naar vijvers met kokend water, borrelende modderpoelen en donkere gaten waar naar rotte eieren ruikende stoom uitkomt. En ook hier, net als in Nieuw Zeeland, wordt de thermische energie gebruikt om stroom op te wekken. Buiten het park lopen metersdikke groene buizen door het land die stoom en warm water naar turbines verderop vervoeren.
Het schijnt dat hier ook apen rondlopen, maar het enige wat ik tegenkom is een grote groep van meer dan twintig wasbeer-achtige dieren die mij totaal negeren en voor mij langs het pad oversteken terwijl ze druk door de bladeren wroeten, op zoek naar insecten om te eten.
De wandeling duurt ongeveer twee uur en inmiddels is het weer flink warm geworden en is mijn shirt al doordrenkt van zweet. Mijn volgende bestemming is dan ook een waterval waar ik wat verfrissing kan vinden. Ik rij terug naar de 'hacienda' en parkeer mijn auto bij het restaurant. Een half uurtje lopen en ik kom bij een plek waar de Rio Blanco over een drie meter hoge waterval stroomt in een verkoelende poel. Ik zwem wat, spring van de waterval en eet een voorverpakte lunch die ik van het hotel meekreeg. Ik ben hier alleen, op de jongen van de hacienda na aan wie ik vijf dollar moet betalen voor zwemrecht. Ik krijg gelukkig wel een bonnetje, en hij maakt met mijn camera een foto van me als ik met een winterbleek lichaam nogal onelegant in het water spring.
Na een half uur komen er nog twee toeristen aan die ik aanmoedig om ook van de waterval te springen. Het water is heerlijk. Nadat ik mijn lunch op heb wandel ik terug naar de auto en rij ik terug naar Aroma di Campo. Inmiddels is het Duitse stel vertrokken en heb ik nieuw gezelschap van een Amerikaans en een Canadees stel. Vlak onder mijn kamer, een paar meter de helling af is met rotsen een klein zwembadje aangelegd wat rechtstreeks gevuld wordt door water uit de rivier. Ik neem nog een korte verfrissende duik en breng de rest van de middag door in een hangmat met een boek en een biertje.
's Avonds eten we weer een stevige maar heerlijke maaltijd. Naarmate de temperatuur daalt komen er wat meer muggen en insecten op ons af en na de maaltijd lig ik nog wat op bed onder een klamboe met foto's te spelen. Ik kijk nog een aflevering van Breaking Bad en val dan weer voldaan in slaap.
 |
| Waterval in Rincon de la Vieja |
No comments:
Post a Comment