Maandag 12 december - Voor vandaag heb ik nog niks op het programma behalve de tocht naar mijn volgende bestemming, La Fortuna, aan de voet van de actieve vulkaan Arenal. De tocht zou ongeveer vier uur moeten duren, dus is er 's ochtends nog tijd om in de buurt wat te doen. Ik ontbijt samen met het Amerikaanse stel en we besluiten gezamenlijk ons aan te melden voor een 'zipline canopy tour'. We rijden dus naar de Hacienda en thuisbasis van 'adventure tours' waar ik de vorige dag ook langskwam. Op zondag was hier toen juist een groep van ca. 30 man zich aan het klaarmaken voor de tocht, maar vandaag zijn wij drieën de enige deelnemers. We zijn vroeg, dus drinken we in het restaurant eerst een biertje en praten over muziek, sport, San Diego en het maken van verre reizen. Als we ons na een half uurtje weer melden bij Adventure Tours krijgen we helmpjes en klimtuigen aangemeten en begeleidt door een man of zes wandelen we naar de eerste zipline. Met een katrol worden we aan een lange staalkabel gezekerd en aangedreven door de zwaartekracht roetsjen we een meter of tweehonderd op hoge snelheid van boomtop naar boomtop. Een van de begeleiders was ons voorgegaan en vangt ons op en zekert ons aan de volgende lijn. Dit herhaalt zich een aantal keren totdat we niet meer door boomtoppen maar door een spectaculaire kloof van een paar meter breed vliegen, met een meter of dertig onder ons dezelfde wild stromende rivier waar ik gisteren iets verder stroomafwaarts in gezwommen had. We glijden door totdat via een een stukje verticaal abseilen de bodem van de kloof is bereikt. Nu mogen we een stukje rotsklimmen, eerst horizontaal maar daarna verticaal de kloof uit, er is een makkelijke route uitgezet met kunstmatige handvatten zoals je in een klimhal vindt. Hierna mogen we nog twee keer ziplinen en lopen we het laatste stukje weer terug naar het begin. We drinken nog een biertje en rijden dan terug naar het hotel. Ik pak mijn spullen in, neem afscheid en stap weer in de auto.
De route brengt mij weer terug naar Liberia, maar nu rij ik bij het 'Amerikaanse kruispunt' door richting het zuidoosten. Het landschap doet mij hier afwisselend aan Frankrijk en aan Oregon denken, ik zie boerenland afgewisseld met plukjes natuur. Op de drukke weg wordt rustig gereden, de maximum snelheid is 80km/u. Af en toe haal ik een vrachtwagen in en ik zie veel toeristenbusjes rondrijden. Bij het plaatsje Cañas ga ik linksaf richting Tillaran, en het landschap wordt heuvelachtiger en de weg slingert langzaam naar boven. In Tillaran, bovenop een heuvelrug, moet ik even zoeken naar de juiste afslag naar het Lago Arenal. Het weer aan de andere kant van de heuvelrug slaat snel om, boven het meer hangen dikke wolken en het begint langzaam te regenen. Ook het landschap verandert, er is minder open land en de begroeiing wordt groener en dichter. Aan de noordkant van het grote stuwmeer rij ik door een jungleachtig bos, met af en toe het meer aan mijn rechterhand. Het begint harder te regenen, en nu pas begin ik echt het gevoel te krijgen dat ik in de tropen ben beland. Deels doet het me denken aan de regenwouden op Nieuw Zeeland, maar dan hoger, groener, natter. De weg is goed en ziet er relatief nieuw uit, maar op sommige plaatsen zijn er toch al stukken weggespoelt door regen- en modderstromen. Het uitzicht is geweldig en het is leuk autorijden ondanks (of misschien wel dankzij) de regen. Van Tillaran naar La Fortuna is iets meer dan 75 kilometer, en met de vele bochten doe ik bijna twee uur over dit stuk. Aan het einde van het meer rij ik over een gigantische aarden stuwwal, de plaats waar het meer leegloopt en waar electriciteit wordt opgewekt.
Voor me zie ik de Arenal vulkaan stijl en hoog uit het landschap oprijzen, de bijna perfecte kegelvorm wordt halverwege afgesneden door het dikke wolkendek en ik zie dan ook niks van de rookpluim die uit de top zou moeten stijgen. Met geluk kan je 's nachts lava uit de top zien stromen, maar de regen houdt aan en het wolkendek wordt alleen maar dichter en zakt verder naar de grond toe. De vulkaan heb ik sindsdien niet meer gezien. De zon gaat bijna onder als ik rond half zes aankom bij Eco Vilas Arenal, een verzameling losse huisjes iets buiten het kleine stadje La Fortuna. Iets minder idyllisch dan mijn vorige stop, maar wel met TV op de kamer waar veel Amerikaanse series op te zien zijn.
Dinsdag 13 december - De volgende dag slaap ik lang uit, en ontbijt ik op een terras van een van de gebouwen van de Eco Vilas. Het regent nog steeds behoorlijk, en in mijn naïviteit denk ik de bui wel even uit te kunnen zitten. Als in de loop van de middag er nog geen verandering lijkt aan te komen en internet mij vertelt dat heel Costa Rica is verborgen onder een dik wolkendek besluit ik toch maar op pad te gaan. Ik rij terug naar de stuwdam en sla dan een klein weggetje in op weg naar een aanbevolen attractie - de Hanging Bridges. Een wandelroute van een paar kilometer door een stukje heuvelachtig regenwoud, waarbij je 15-20 hangbruggen oversteekt die op verschillende hoogtes tussen de bomen door gaan. Sommige zijn kort en steken alleen een klein stroompje over, maar andere zijn ruim 100 meter lang en hangen op 45 meter hoogte, waardoor je een mooi uitzicht krijgt op de boomtoppen.
Het gaat harder regenen en ik hou mijn camera voornamelijk onder mijn regenjas. Na de wandeling rij ik weer terug naar het hotel en pak ik mijn zwembroek in. Dezelfde avond heb ik namelijk een reservering in Eco Thermales Arenal - waar je kan zwemmen in vulkanisch verwarmd water. De zon is inmiddels weer ondergegaan en ik vlij mij in de buitenlucht in water van ca. 35-40 graden en ga met een Caipirinha onder een waterval van warm water zitten terwijl dikke regendrupperls langzaam mijn cocktail verdunnen. Dit is een populaire activiteit in deze regio, maar de plek waar ik zit onderscheid zich in kleinschaligheid - ik deel de vier baden met water van oplopende temperaturen met vijftien of twintig andere gasten. Er wordt ook eten geserveerd en enige uren later stap ik extreem rozig weer in de auto voor de korte rit terug naar het hotel. Inmiddels heeft het wolkendek de grond bereikt en rij ik dus met lage snelheid met enkele tientallen meters zicht slingerend door een natte jungle - een ervaring op zich. Het slapen kost daarna weinig moeite.
De route brengt mij weer terug naar Liberia, maar nu rij ik bij het 'Amerikaanse kruispunt' door richting het zuidoosten. Het landschap doet mij hier afwisselend aan Frankrijk en aan Oregon denken, ik zie boerenland afgewisseld met plukjes natuur. Op de drukke weg wordt rustig gereden, de maximum snelheid is 80km/u. Af en toe haal ik een vrachtwagen in en ik zie veel toeristenbusjes rondrijden. Bij het plaatsje Cañas ga ik linksaf richting Tillaran, en het landschap wordt heuvelachtiger en de weg slingert langzaam naar boven. In Tillaran, bovenop een heuvelrug, moet ik even zoeken naar de juiste afslag naar het Lago Arenal. Het weer aan de andere kant van de heuvelrug slaat snel om, boven het meer hangen dikke wolken en het begint langzaam te regenen. Ook het landschap verandert, er is minder open land en de begroeiing wordt groener en dichter. Aan de noordkant van het grote stuwmeer rij ik door een jungleachtig bos, met af en toe het meer aan mijn rechterhand. Het begint harder te regenen, en nu pas begin ik echt het gevoel te krijgen dat ik in de tropen ben beland. Deels doet het me denken aan de regenwouden op Nieuw Zeeland, maar dan hoger, groener, natter. De weg is goed en ziet er relatief nieuw uit, maar op sommige plaatsen zijn er toch al stukken weggespoelt door regen- en modderstromen. Het uitzicht is geweldig en het is leuk autorijden ondanks (of misschien wel dankzij) de regen. Van Tillaran naar La Fortuna is iets meer dan 75 kilometer, en met de vele bochten doe ik bijna twee uur over dit stuk. Aan het einde van het meer rij ik over een gigantische aarden stuwwal, de plaats waar het meer leegloopt en waar electriciteit wordt opgewekt.
Voor me zie ik de Arenal vulkaan stijl en hoog uit het landschap oprijzen, de bijna perfecte kegelvorm wordt halverwege afgesneden door het dikke wolkendek en ik zie dan ook niks van de rookpluim die uit de top zou moeten stijgen. Met geluk kan je 's nachts lava uit de top zien stromen, maar de regen houdt aan en het wolkendek wordt alleen maar dichter en zakt verder naar de grond toe. De vulkaan heb ik sindsdien niet meer gezien. De zon gaat bijna onder als ik rond half zes aankom bij Eco Vilas Arenal, een verzameling losse huisjes iets buiten het kleine stadje La Fortuna. Iets minder idyllisch dan mijn vorige stop, maar wel met TV op de kamer waar veel Amerikaanse series op te zien zijn.
Dinsdag 13 december - De volgende dag slaap ik lang uit, en ontbijt ik op een terras van een van de gebouwen van de Eco Vilas. Het regent nog steeds behoorlijk, en in mijn naïviteit denk ik de bui wel even uit te kunnen zitten. Als in de loop van de middag er nog geen verandering lijkt aan te komen en internet mij vertelt dat heel Costa Rica is verborgen onder een dik wolkendek besluit ik toch maar op pad te gaan. Ik rij terug naar de stuwdam en sla dan een klein weggetje in op weg naar een aanbevolen attractie - de Hanging Bridges. Een wandelroute van een paar kilometer door een stukje heuvelachtig regenwoud, waarbij je 15-20 hangbruggen oversteekt die op verschillende hoogtes tussen de bomen door gaan. Sommige zijn kort en steken alleen een klein stroompje over, maar andere zijn ruim 100 meter lang en hangen op 45 meter hoogte, waardoor je een mooi uitzicht krijgt op de boomtoppen.
Het gaat harder regenen en ik hou mijn camera voornamelijk onder mijn regenjas. Na de wandeling rij ik weer terug naar het hotel en pak ik mijn zwembroek in. Dezelfde avond heb ik namelijk een reservering in Eco Thermales Arenal - waar je kan zwemmen in vulkanisch verwarmd water. De zon is inmiddels weer ondergegaan en ik vlij mij in de buitenlucht in water van ca. 35-40 graden en ga met een Caipirinha onder een waterval van warm water zitten terwijl dikke regendrupperls langzaam mijn cocktail verdunnen. Dit is een populaire activiteit in deze regio, maar de plek waar ik zit onderscheid zich in kleinschaligheid - ik deel de vier baden met water van oplopende temperaturen met vijftien of twintig andere gasten. Er wordt ook eten geserveerd en enige uren later stap ik extreem rozig weer in de auto voor de korte rit terug naar het hotel. Inmiddels heeft het wolkendek de grond bereikt en rij ik dus met lage snelheid met enkele tientallen meters zicht slingerend door een natte jungle - een ervaring op zich. Het slapen kost daarna weinig moeite.
No comments:
Post a Comment